Witte ruis

Instagram checken om half zeven in de ochtend? Vermoeiend. Elke zomer is er een soort machtsstrijd gaande op Instagram. Een aantal mensen nemen het tegen elkaar op om te zien wie er als de gelukkigste over kan komen. Jongens, we zijn allemaal even ongelukkig als gelukkig. Het leven is geen trap naar geluk, het is een roestige achtbaan met een onzekere bestemming. Geniet ervan?

Ik kwam gisteren een foto tegen die wij in de herfst van 2015 in Amsterdam hebben gemaakt. Een babyface vol levenskracht, lol. Ik kwam zo onervaren en naïef in Nederland aan. Ik wist nog niet wie ik was of wie ik wilde zijn. Oké, misschien weet ik nog niet wie ik wil zijn, maar inmiddels weet ik wel wie ik ben. Ook weet ik dat ik door hard werk en het genieten van onschuldige geneugten een veel completer mens ben dan zes jaar geleden.

In augustus 2015 reisde ik met een enkele reis naar mijn nieuw leven in Nederland. Ik was daarvoor nooit in Europa geweest en ik zag het als mijn plicht om iets moois van mijn tijd hier te maken. Ik kan me nog herinneren dat ik een sprankje geluk voelde toen ik voor het eerst de sleutels kreeg naar mijn kamertje in een pand aan het Wilhelminapark. Hier zou ik de beste jaren van mijn studentenleven beleven.

Mijn hersencellen waren het eerste jaar zo overvoerd door mijn pogingen om Nederlands zo vloeiend mogelijk te spreken en schrijven. Toen ik in mijn eerste academisch jaar met mijn opleiding stopte, nam ik (on)rustig de tijd om mij de rest van de lente en heel die zomer te verdiepen in een van - volgens velen - moeilijkste talen ter wereld. Hoewel ik het daar tegenwoordig niet mee eens ben (een semester Arabisch in Spanje gaf mij een ander perspectief), maakte ik toen wel een punt om elke dag een nieuwsartikel te lezen, een filmpje in het Nederlands te bekijken en om iets in het Nederlands te schrijven. Mijn inzet had mooie resultaten en mijn huisgenoten waren zeer geschikte gesprekspartners.

Maar mijn zoektocht naar perfectie in de Nederlandse taal was tevergeefs… Perfectie wanneer Nederlands je vierde taal is bestaat niet. Maar ergens in die tijd besloot ik dat ik acteur wilde worden en dat ik audities moest doen.

Blijkbaar is Shakespeare ook naar het Nederlands vertaald. Het is mij nog niet helemaal duidelijk waarom - en hoewel ik toen nog moeite had met het gebruik van lidwoorden in mijn dagelijks leven, kon ik ineens Hamlet citeren in het Nederlands: “Is het beter om te leven dan wel dood te zijn? Is het nobeler om geduldig alle onheil te ondergaan die je lot…” enz. Wat klinkt het allemaal zo inspirerend! Zei niemand ooit. Ik besefte toen voor het eerst dat Shakespeare fucking depressief was geweest toen hij Hamlet schreef.

Uiteindelijk was het niet mijn lot om een worstelende acteur te worden in Amsterdam met een huur van 900 euro per maand voor een kamer van 4m². Oh mijn moorddadig lot!

Zes jaar later zit ik in een studio in Tilburg vol dozen die binnenkort de zee gaan oversteken. Mijn kopje koffie en ik zijn bubbeltjesplastic zat! Het is nog geen zeven uur en de stad is stil. Ik vind het fijn om zo vroeg mogelijk een slokje te nemen van een warm kopje koffie en om rustig te kunnen schrijven, dan ben ik op mijn best. Hoewel ik dit al zo lang niet heb gedaan.

De afgelopen zes jaar zijn er veel dingen waar ik de hele nacht voor op ben gebleven; feesten, piekeren, ruziën, bidden, nog meer feesten, seks, studeren… en soms zelfs al die dingen in één nacht. Ik heb veel zonsopkomsten gemist, maar vandaag maak ik het goed.

Het idee alleen al - dat iemand binnen zes jaar zo’n transformatie kan ondergaan… Aruba voelt soms zo ver weg.