De kracht van schrijven
Toen ik in de tweede klas zat (dat is groep 4 volgens mij), hoorde ik het verhaal van Anne Frank voor het eerst. Destijds vond ik het moeilijk te vatten dat men onschuldige mensen wilde vermoorden omdat zij anders waren dan hun. Het was mij simpelweg onbegrijpelijk en onaanvaardbaar. Ongeveer 15 jaar later blijft het nog steeds een moeilijk dingetje om te accepteren.
Sindsdien schrijf ik ook, net als Anne Frank, mijn gedachten. Ik begon eerst met een journaaltje, vervolgens hield ik een dagboek waar ik briefjes schreef naar mijn beste vriend Vosje. Vosje bestond niet, maar de kaft van het schrift waar ik inschreef had een sportieve vos erop. Dus vandaar. Toen schreef ik nog in het Papiaments, maar de meeste van mijn creatieve stukken waren in het Spaans.
Toen onderging ik een fase in de brugklas waarin ik in het Nederlands schreef. Het waren korte griezelige verhalen. Alleen mijn Nederlands docent mevrouw Chin-a-fat uit Suriname mocht mijn stukken in het Nederlands lezen. Zij was altijd tevreden, maar nauwelijks verwonderd.
Rond die tijd realiseerde ik mij dat schrijven geneeskrachtig was. Waar het probleem dan ook over ging, als ik het op papier zette voelde ik mij een hoop beter. Daarom schrijf tegenwoordig nog steeds.
Voor mijn Erasmus moest ik in het Spaans schrijven. Dat vond ik vooral aan het begin heel moeilijk, want ik beheers vier talen die allemaal een specifieke functie hebben in mijn leven. Spaans associeer ik vooral met Pap en de opleiding. Nederlands met Nederland natuurlijk, maar ook met heel mijn academisch traject. Daarnaast hebben wij natuurlijk Papiaments, de taal waar ik rustig in kan ademen. (Papiaments in het enige taal die ik na een lange dag nog wil spreken.) Tenslotte, hebben we nog Engels, die om de een of andere reden de taal is die ik het beste beheers uit alle vier. Papiaments kan ik wel beter spreken geloof ik, maar op schrift sta ik sterker in het Engels.
Dit maakt het ingewikkeld om de publicaties van mijn blog die oorspronkelijk in het Spaans geschreven zijn naar het Nederlands te vertalen.
Maar vandaag wilde ik even in het Nederlands schrijven want ik mis Nederland zo erg. Het regent hier non-stop. Alsof het weer ons wilt straffen omdat wij in februari al van de zon hebben genoten. Het komt erop neer dat als het weer in Spanje hetzelfde gaat zijn dan in Nederland dat ik dan liever in Nederland ben.
In ander nieuws: Er gebeurt de laatste tijd zo veel erge dingen op de wereld. Het is hartverscheurend. Vandaar ook de introductie van deze publicatie. Ik vraag mij steeds vaker af hoe wij een stop kunnen zetten aan terroristische aanvallen. De ellende die terrorisme veroorzaakt is zo onnodig en zo pijnlijk.
Toen ik in het nieuws over de aanslag in Utrecht hoorde was ik niet beangst, ik was kwaad. Hoe durfden zij?
Maar om deze blogpost met iets positiefs te beëindigen deel ik een citaat van Anne Frank met je. Je kent het vast wel:
Wat geweldig dat niemand ook maar één moment hoeft te wachten met het verbeteren van de wereld.
Liefs,
Josh
Sindsdien schrijf ik ook, net als Anne Frank, mijn gedachten. Ik begon eerst met een journaaltje, vervolgens hield ik een dagboek waar ik briefjes schreef naar mijn beste vriend Vosje. Vosje bestond niet, maar de kaft van het schrift waar ik inschreef had een sportieve vos erop. Dus vandaar. Toen schreef ik nog in het Papiaments, maar de meeste van mijn creatieve stukken waren in het Spaans.
Toen onderging ik een fase in de brugklas waarin ik in het Nederlands schreef. Het waren korte griezelige verhalen. Alleen mijn Nederlands docent mevrouw Chin-a-fat uit Suriname mocht mijn stukken in het Nederlands lezen. Zij was altijd tevreden, maar nauwelijks verwonderd.
Rond die tijd realiseerde ik mij dat schrijven geneeskrachtig was. Waar het probleem dan ook over ging, als ik het op papier zette voelde ik mij een hoop beter. Daarom schrijf tegenwoordig nog steeds.
Voor mijn Erasmus moest ik in het Spaans schrijven. Dat vond ik vooral aan het begin heel moeilijk, want ik beheers vier talen die allemaal een specifieke functie hebben in mijn leven. Spaans associeer ik vooral met Pap en de opleiding. Nederlands met Nederland natuurlijk, maar ook met heel mijn academisch traject. Daarnaast hebben wij natuurlijk Papiaments, de taal waar ik rustig in kan ademen. (Papiaments in het enige taal die ik na een lange dag nog wil spreken.) Tenslotte, hebben we nog Engels, die om de een of andere reden de taal is die ik het beste beheers uit alle vier. Papiaments kan ik wel beter spreken geloof ik, maar op schrift sta ik sterker in het Engels.
Dit maakt het ingewikkeld om de publicaties van mijn blog die oorspronkelijk in het Spaans geschreven zijn naar het Nederlands te vertalen.
 |
| Foto uit het dagboek van Anne Frank. Ik wilde ooit ook heel graag naar Hollywood... Het waren andere tijden. |
Maar vandaag wilde ik even in het Nederlands schrijven want ik mis Nederland zo erg. Het regent hier non-stop. Alsof het weer ons wilt straffen omdat wij in februari al van de zon hebben genoten. Het komt erop neer dat als het weer in Spanje hetzelfde gaat zijn dan in Nederland dat ik dan liever in Nederland ben.
In ander nieuws: Er gebeurt de laatste tijd zo veel erge dingen op de wereld. Het is hartverscheurend. Vandaar ook de introductie van deze publicatie. Ik vraag mij steeds vaker af hoe wij een stop kunnen zetten aan terroristische aanvallen. De ellende die terrorisme veroorzaakt is zo onnodig en zo pijnlijk.
Toen ik in het nieuws over de aanslag in Utrecht hoorde was ik niet beangst, ik was kwaad. Hoe durfden zij?
Maar om deze blogpost met iets positiefs te beëindigen deel ik een citaat van Anne Frank met je. Je kent het vast wel:
Wat geweldig dat niemand ook maar één moment hoeft te wachten met het verbeteren van de wereld.
Liefs,
Josh
Comments
Post a Comment